Ειρήνη Μουρτζούκου: Δεν είναι όλες οι μάνες άγιες και κάποιες, δυστυχώς, δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνουν

Τόσους μήνες μάς κορόιδευε…

Έβγαινε στα κανάλια με ύφος θιγμένης, με μάτια που ζητούσαν «κατανόηση», με φωνή που έτρεμε δήθεν από πόνο. Μιλούσε για τη «μάχη» της να αποδείξει την αθωότητά της, επιτιθόταν σε όποιον τολμούσε να την κοιτάξει με υποψία. Και τώρα ξέρουμε: ήταν όλα ψέμα. Θράσος. Υποκρισία. Απόλυτη απανθρωπιά.
Η Ειρήνη Μουρτζούκου δεν είναι μια τραγική φιγούρα. Δεν είναι μια «ψυχικά ταλαιπωρημένη» μάνα. Είναι μια γυναίκα που επίτηδες, συνειδητά, επαναλαμβανόμενα σκότωσε. Ένα, δύο, τρία βρέφη. Και την ίδια της την αδερφή όταν ήταν 14. Κι όλα αυτά ενώ για έναν ολόκληρο χρόνο έπαιζε θέατρο. Είχε το θράσος να εμφανίζεται δημόσια, να δίνει συνεντεύξεις, να κάνει τον κόσμο να αμφιβάλλει για το αν μια μάνα μπορεί να κάνει τέτοια πράγματα.

Ε λοιπόν ναι, μπορεί. Και αυτή είναι η απόδειξη. Δεν είναι μάνα αυτή. Δεν έπρεπε να είναι μάνα. Το να φέρνεις παιδιά στον κόσμο δεν σε κάνει αυτόματα μητέρα. Το να τα πνίγεις – κυριολεκτικά ή μεταφορικά – σε κάνει εγκληματία. Κι όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν τώρα να βρουν δικαιολογίες στην «ψυχική της υγεία», να ψάχνουν αν έζησε δύσκολα, αν είχε τραύματα, ένα είναι βέβαιο: τα παιδιά της δεν φταίνε σε τίποτα. Και είναι πια νεκρά.

Πόσο εύκολα πείστηκε η κοινή γνώμη. Πόσο γρήγορα βρήκαν όλοι τα άλλοθι: ότι ίσως κατέρρευσε, ότι πενθούσε, ότι δεν ήξερε τι της γινόταν. Ε λοιπόν ήξερε. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Ότι το έκανε ξανά και ξανά. Και κάθε φορά, βγήκε και το έπαιζε αδικημένη. Επέμενε ότι είναι αθώα, ενώ ήξερε την αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Καμία. Ούτε ψυχιατρική, ούτε οικογενειακή, ούτε κοινωνική.

Μπορεί να έχει διαταραγμένη ψυχή. Ας το κρίνουν οι ειδικοί. Αλλά όταν 4 παιδιά – 3 βρέφη κι ένα μικρό κορίτσι – πεθαίνουν εξαιτίας σου, δεν σε σώνει ούτε η ψυχιατρική ούτε τα δάκρυα στην κάμερα.
Αυτή η υπόθεση είναι η κραυγή που δεν ακούστηκε όταν έπρεπε. Είναι το αποτέλεσμα της αποτυχίας μιας ολόκληρης κοινωνίας να δει πίσω από το προσωπείο. Όταν πέθαινε το πρώτο παιδί, λέγαμε «τραγωδία». Στο δεύτερο, «κακιά στιγμή». Στο τρίτο, άρχισε να μας χτυπάει περίεργα. Και τώρα, όλα επιβεβαιώθηκαν. Ήταν φόνος. Ήταν βία. Ήταν η προμελετημένη καταστροφή μιας οικογένειας.

Αυτή η γυναίκα πρέπει να τιμωρηθεί όπως της αξίζει. Χωρίς μισόλογα. Χωρίς ψυχιατρικές εκθέσεις που θα της «ρίξουν» την ποινή. Δεν είναι το θύμα. Είναι ο θύτης. Και δεν υπάρχει πιο καθαρό, πιο σκληρό, πιο απογυμνωμένο έγκλημα από το να σκοτώνεις τα ίδια σου τα παιδιά και να παριστάνεις επί μήνες τη μάνα-μάρτυρα.

Φτάνει πια με τη ρομαντικοποίηση της μητρότητας. Δεν είναι όλες οι μάνες άγιες. Και κάποιες, δυστυχώς, δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη από το να προστατεύεις ένα παιδί. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή από το να το προδώσεις.

Φωτογραφία: ΑΠΕ/ΜΠΕ